Menu
Mijn eerste kennismaking met skiën in de Sierra Nevada zette mij een beetje op het verkeerde been. Op het verkeerde been staan, is natuurlijk niet aan te bevelen voor skiërs, maar dat is een ander verhaal. Even serieus. Het was eind februari en ik had een dag daarvoor nog genoten van een drankje en een tapa op een zonnige boulevard aan de Costa Blanca. Na een slordige vier uur rijden stond ik nu vlakbij Granada op eens op de lange latten. Een gekke gewaarwording. Dit is een schitterend skigebied met een enorme keuze aan pistes en alle ski lifts en andere voorzieningen, die je ook in de meer traditionele skigebieden in Europa mag verwachten. Ik keek om me heen en zag de snowboarders en cross country skiërs genieten van hun wintersport, terwijl ik zelf zorgeloos naar beneden zoefde. Wat me ook opviel, was hoe rustig het was. Geen grote meutes die de hellingen trotseren. Maar een andere skiër vertelde me dat de weekenden wel anders zijn. Dan komen de Spanjaarden uit de grote steden en masse voor hun dosis wintersport.
Ondertussen heeft de makelaar in mij alle gedachten aan 'lokatie, lokatie, lokatie' even helemaal verbannen. Aan het eind van een paar uur skiën is het tijd voor 'beslissingen, beslissingen, beslissingen'. Namelijk: ga ik voor een lekkere apres ski of neem ik de auto naar een zonnig terrasje aan de costa? Waren alle keuzes maar zo leuk. Groetjes, Jolanda.
