Menu
Kent u dat gevoel om ergens rond te lopen en te twijfelen of u daar wel hoort te zijn? Het is zo stil, zo morbide, zo verlaten. Heb ik verzuimd het bord 'Verboden toegang' te zien? En dan die kleuren. Die kunnen toch niet echt zijn? Water in een kleur rood die elke realiteit verloochent. Rotspartijen in een kleurenpalet zo bizar, dat zelfs een kliederende kleuter met krijtjes zou weten dat er iets mis is met zijn werk. Roestige overblijfselen van een ongetwijfeld trots industrieel verleden. Vervallen gebouwen, achteloos achtergelaten om genadeloos ten prooi te vallen aan de elementen. Wat is dit? Is er iets mis met mijn ogen?
Je kijkt om je heen in de hoop ergens de filmregisseur te zien, die resoluut de megafoon naar zijn mond brengt en zegt: and......action. Maar nee, dit is geen filmset voor een nieuwe Mad Max rolprent. Dit is geen toekomstige wereld waarin slechts weinigen zijn ontsnapt aan de bijna totale uitroeiing van de mensheid. Een macabere wereld waarin die paar overlevenden nu moeten proberen zin te geven aan de verwrongen resten die Armageddon heeft achtergelaten.
Nee, dit zijn de verlaten mijnen van Mazarrón. Maar dat maakt het niet minder surrealistisch. Het bord 'Verboden Toegang' staat nergens. Iedereen kan hier ongemoeid rondlopen temidden van de restanten van een eens florerende industrie. Wegrottende apparaten, half ingestorte gebouwen en nog steeds zichtbare mijningangen vormen tezamen een soort open luchtmuseum gewijd aan een belangrijk industrieel erfgoed.
Vroeger, tot het eind van de jaren zestig, moet het hier een drukte van belang zijn geweest. In Mazarrón werden onder andere ijzer, aluin en zilver tot op een diepte van 500 meter gewonnen. De reeks mineralen in de grond en de strategische ligging dichtbij zee rechtvaardigden de mijnindustrie. Toen echter de werkomstandigheden in de mijnen niet langer acceptabel werden geacht en marktprijzen tuimelden, viel het doek over de plaatselijke mijnindustrie.
Maar wat alles hier vooral zo bizar en anders maakt, zijn dus de kleuren die door de oxidatie van het mijnafval zijn ontstaan. Vrijwel overal op de grond en de rotsen zijn diverse schakeringen rood en geel gecreëerd. Het effect daarvan wordt nog eens versterkt na een flinke regenbui, als plassen water het vreemde kleurenpalet pas echt onwerkelijk maken.
